Όλες αυτές τις μέρες, έχω διαβάσει διάφορες αναρτήσεις και
σχόλια υπέρ του ΟΧΙ και του ΝΑΙ. Δεν με ενοχλεί καθόλου κάποιος να έχει αντίθετη
άποψη από μένα. Με ενοχλούν, όμως, η υπερβολή και η προπαγάνδα. Μπορεί κάποιοι
να θεωρούν ότι η χώρα έχει καλύτερες προοπτικές με το ΝΑΙ. Διαφωνώ, αλλά είναι
θεμιτό. Μπορεί να θεωρεί ότι η παραμονή στο ευρώ θα βοηθήσει τη χώρα να
ανακάμψει, ενώ μια υποτιθέμενη επιστροφή στη δραχμή θα τη στείλει πολλά χρόνια
πίσω. Αποκλείω και τα δύο, αλλά σέβομαι την άποψή τους.
Με ενοχλεί, όμως, αφάνταστα, η υπερβολή, η οποία ελπίζω να
γίνεται από άγνοια ή και από φόβο, και όχι σκόπιμα, όπως συμβαίνει με την
αισχρή προπαγάνδα των απατεώνων της ενημέρωσης. Ότι, δηλαδή, με το ΟΧΙ η Ελλάδα
θα βρεθεί σε χειρότερη κατάσταση από την Αλβανία και θα γίνει Ζιμπάμπουε. Ότι θα παίρνουμε τρόφιμα με δελτίο. Εδώ τρόφιμα είχαν στη Γιουγκοσλαβία, στην περίοδο
του πολέμου, θα πεινάσουμε εμείς;
Θα "κουρευτούν", λέει, οι καταθέσεις, οι οποίες,
στην περίπτωση του ΝΑΙ, θα χαθούν, εκ των πραγμάτων, με την συνέχιση των
πολιτικών που μας έφεραν ως εδώ. Διότι, όσοι
βέβαια τις έχουν, θα αναγκαστούν να τις ξοδέψουν για να ζήσουν, κάνοντας θυσίες
για ένα χρέος, που ακόμα και το ΔΝΤ λέει ότι δεν είναι βιώσιμο.
Μιλάμε, δηλαδή, υποθετικά για το τι θα συμβεί με το ΟΧΙ,
ενώ, από την εμπειρία μας, τα τελευταία πέντε χρόνια, γνωρίζουμε τι θα συμβεί
με το ΝΑΙ.
Το 2010, όταν συζητιόταν, για πρώτη φορά, το δίλημμα
"ευρώ ή δραχμή", μια φίλη μού έλεγε: "Αν γυρίσουμε στην δραχμή,
θα μας πάρουν οι ξένοι τα σπίτια και τις επιχειρήσεις τζάμπα". Τότε το
σπίτι της άξιζε 3.000 ευρώ / τ.μ. και τώρα δεν αξίζει ούτε 1.000. Η επιχείρησή
της είναι έτοιμη να κλείσει. Και αυτή είναι μια γενικότερη πολιτική, η οποία
δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά όλη την Ευρώπη. 600.000 μικρομεσαίες
επιχειρήσεις υπολογίζεται ότι θα κλείσουν στην Ε.Ε., μέχρι τέλος του χρόνου,
προς όφελος, βέβαια, μεγάλων αλυσίδων και πολυεθνικών.
Θα κλείσω, λέγοντας ότι, όπως δεν έχω προσβάλει ή χαρακτηρίσει
άσχημα κάποιον που θα ψηφίσει ΝΑΙ, θεωρώ θλιβερό κάποιοι να λένε πως ΟΧΙ ψηφίζουν
οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, αυτοί που περιμένουν διορισμό (!!!) ή να βγουν
σε πρόωρη σύνταξη (!!!!!). Πολλοί περισσότερο, όταν δεν έχω καταφερθεί εναντίον
άλλων συναδέλφων – εργαζόμενων, οι οποίοι μπορεί να είναι στελέχη τραπεζών ή πολυεθνικών.
Διότι, λόγω της δουλειάς μου, βλέπω καθημερινά πολλά, τα
οποία δεν έχουν δει οι ίδιοι. Δεν έχει λιποθυμήσει ποτέ παιδί στα χέρια τους,
επειδή την προηγούμενη μέρα έφαγε μόνο μια μπουκιά ψωμί.
Ελπίζω αυτό, κάποτε, να γίνει σεβαστό.
